05 February 2007

Καλές θάλασσες να χεις!! (2)

Το τελευταίο αντίο στον Δημήτρη Ντότα

" Ο Δημήτρης Ντότας 42 ετών , στρατιωτικός στο επάγγελμα , φίλος των φουσκωτών σκαφών , των αγώνων με φουσκωτά σκάφη , αγωνιζόμενος, αγαπημένος της θάλασσας και εραστής της ζωής , δεν είναι ποια κοντά μας......Την Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2006 ετελέσθη εις τον Ιερό Ναό την Μεταμορφώσεως Καλαμαριάς της Θεσσαλονίκης η τελετή αποχαιρετισμού και ταφής του , μέσα σε ένα κλίμα εντονότατης συγκίνησης από τους συγγενείς και τους φίλους του, αλλά και τιμητικό συνάμα από το στρατιωτικό σώμα στο οποίο υπηρετούσε. Αφήνει πίσω του δυο ανήλικα παιδιά αλλά και ισχυρή παρακαταθήκη στη μνήμη όλων μας, σχετικά με το ήθος , τον επαγγελματισμό , την καλοσύνη και την ναυτοσύνη του. Είναι ελαφρύ το χώμα το οποίο κάλυψε το σώμα και γαλήνια τα πελάγη στα οποία ταξιδεύει το πνεύμα του"
Τα 448 μέλη του......."

Λόγος περιγραφικός, λόγος φτωχός και συντακτικά κακός, "λόγος" διαφημιστικός!!

" Η ψυχή αποτυπώνεται στην όψη του καθενός και στην θωριά του άντρα.
Μόνο αν πεθάνεις έγκαιρα, όρθιος, στητός, θα σε θυμούνται.
Και θα σε θυμούνται πάντα νέο και ωραίο.
Ήταν οι μέρες καλές γι αυτόν.
Το περπάτημα του ελαφιού, το βλέμμα του λιονταρίσιο,
κι ένιωθε γεράκι που δεν πατούσε στην γη, παρά μόνο πετούσε.
Και τώρα, τι γίνεται τώρα...."
Στο καλό φίλε Δημήτρη
Γρηγόρης Οικονόμου

Κατάθεση ψυχής, λόγος φτωχός συντακτικά αλλά ΠΛΟΥΣΙΟΣ σε συναίσθημα, λόγος ενός φίλου.
Να είσαι καλά Γρηγόρη

"Ο κακός"

5 comments:

Anonymous said...

Οσες φορες κι αν ζησουμε τον αποχωρισμο απο αγαπημενα μας προσωπα,καθε φορα τα συναισθηματα ειναι τα ιδια... Καθε φορα ποναμε το ιδιο και οσο κι αν ξερουμε οτι αυτος ειναι ο προορισμος μας, δεν μπορουμε να το δεχτουμε... Ο χρονος ειναι ο μονος γιατρος, οχι για να εξαφανισει τη πληγη απ' τους δικους του ανθρωπους,απλα για να απαλυνει το πονο. Τα σημαδια δεν θα σβησουν ποτε...Καλο ταξιδι σ'αυτους που φευγουν και μια αληθινη υποσχεση απο μας που μενουμε "θα σας θυμομαστε παντα..."

Kapetanios said...

Έχεις δίκιο Anonymous !!
Κάθε φορά το ίδιο συναίσθημα!

Anonymous said...

Ποσο κριμα είναι ο περιτεχνος λογος και το ξυραφενιο μυαλο σου να είναι κενα περιεχομενου. Ισως καποιοι κρυμενοι φοβοι να μην σε αφηνουν να τα γεμισεις, μονη δικαιολογια, δεν βρισκω αλλη. Ειναι αντικειμενο (συγ)κριτικης ο πονος απο την απωλεια ενος φιλου? Σε λυπαμαι, κριμα και παλι γιατι το φανταχτερο περιτυλιγμα των γραπτων σου δεν καταφερνει να κρυβει την δυσοσμία σου...

Kapetanios said...

Anonymous ...καλώς ήρθες ;)
Αλί και τρις αλί ,ένας φοβισμένος άνθρωπος είμαι , που κρύβομαι πίσω από ένα "ξυραφένιο μυαλό" και έναν "περίτεχνο λόγο" !!
Τι να κάνω??
Αυτοπεριορίζομαι όμως σε έναν "δικό μου" κόσμο προσπαθώντας να βρω τα γιατί και πώς, προσπαθώντας να "εκτεθώ" , να περάσω την βάσανο της κριτικής, κριτικής που (τουλάχιστον αυτήν) ΔΕΝ φοβάμαι να την κάνω ούτε να μου την κάνουν!!
Ίσως να αποζητώ την λύπη , το μίσος , τον εμπαιγμό , την προσωπική μου απομυθοποίηση , με σκοπό να δω να βρω εάν θέλεις εκείνη την "ουσία" που λες και εσύ για να γεμίσω το κενό!
Ίσως πάλι να ψάχνω στον πόνο του άλλου την αξία κάποιων πραγμάτων (συγ)κρίνοντας όπως λες απώλειες και "απώλειες", φίλων και "φίλων".
Ίσως η δυσοσμία που αποβάλω είναι αυτή που δεν μπορώ να αντέξω από αυτήν που εισπνέω γύρω μου!!
Ίσως πάλι θέλω να διώξω τους φόβους μου για το ΨΕΜΑ που ενδεχομένως υπάρχει πίσω από της μάσκες, πίσω από τις λέξεις, πίσω από "ωραία" κείμενα φτιαγμένα με περίσσια τέχνη , τέχνη που δυστυχώς δεν έχω!! Γιαυτό με καταλαβαίνουν αμέσως ,να όπως καλή ώρα εσύ !!
Αλλά ...ρε πούστη μου( δεν το λέω για σένα ) τον "λόγο" είναι ανάγκη να τον εξασκούμε προβάλλοντας και διαφημίζοντας το "είναι" μας ακόμη και την ώρα που μόνο τα σκασμό μας χρειάζεται να βγάλουμε???
Είναι δυνατόν να χρησιμοποιούμε λέξεις (φίλος, πόνος , απώλεια) που κανονικά θα έπρεπε να σημαίνουν "τα πάντα" μόνο και μόνο για να αποδείξουμε την ύπαρξη μας!!
Είναι δυνατόν στο τελευταίο αντίο, στο τελευταίο, ρε μαλάκα μου, ( δεν το λέω για σένα) να ψάχνουμε τον εντυπωσιασμό και την "έξωθεν καλή μαρτυρία" προσδοκώντας ΤΙ ρε μπαγλαμάδες ΤΙ ε;;;!!
Με μεγάλα στεφάνια, με δωρεές του κώλου , με κροκοδείλια δάκρυα , με υστερικές κραυγές αλλοφροσύνης λόγω του χαμού!!!!
Ξέρεις πιο είναι αυτό που εγώ σιχαίνομαι ρε ...ανώνυμε ? Τις μοιρολογίστρες, ρε γνωστέ μου άγνωστε, σιχαίνομαι!! Αυτές που σκούζουν και φωνάζουν περισσότερο και από αυτούς που πραγματικά πονούν , που τις ακούς και σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο από τον σπαραγμό ...αλλά ταυτόχρονα και την ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ που μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος μέσα του. Τις μοιρολογίστρες.

αερικο said...

Νο 2 anonymous ο πραγματικος πονος δεν ειναι απο μονος του αντικειμενο συγκρισης..ο δηθεν πονος ομως ανεκαθεν ηταν και για ολους, οσους συμπαριστανται σε καποια κηδεια..