Αναπηρία τώρα !
Έχουν κι αυτοί δικαίωμα στην ζωή , ας μην τους το στερώ λοιπόν με την άγνοια μου!
Κουβέντες για "πεζοδρόμια" και "καροτσάκια" ας μείνουν μακριά απο αυτήν την επίσκεψη στην ζωή τους.
Ο λόγος δικός σας!
( αντιγράφω απο το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ τεύχος 54 )
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρίες καθιερώθηκε να εορτάζεται στις 3 Δεκεμβρίου από το 1992, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα Δράσης για τα ΑμΕΑ. Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρίες δίνει την ευκαιρία στις κυβερνήσεις, στους οργανισμούς και στις κοινωνίες να εστιάσουν την προσοχή τους στα δικαιώματα και στις δυνατότητες των ανθρώπων με αναπηρία. Αλλά κατά πόσο η ευκαιρία αυτή αξιοποιείται σωστά?
Συνήθως την συγκεκριμένη μέρα προβάλλονται από τα ΜΜΕ, τα οποία διαμορφώνουν απόψεις και νοοτροπίες, εκπομπές και ρεπορτάζ που ως θέμα έχουν τα άτομα με αναπηρία. Αυτές οι εκπομπές επικεντρώνονται σε άτομα πολύ επιτυχημένα σε κάποιο τομέα που έχουν υπερνικήσει τα εμπόδια όπως παραολυμπιονικες είτε σε άτομα που έχουν παραιτηθεί εντελώς από την ζωή λόγω της αναπηρίας τους. Δηλαδή τα άτομα με αναπηρίες παρουσιάζονται είτε σαν ήρωες που προκαλούν τον θαυμασμό είτε σαν αξιοθρήνητα άτομα που μόνο οίκτο μπορούν να αισθανθούν οι υπόλοιποι για αυτά. ?ραγε όμως τα άτομα με αναπηρίες είναι μόνο αυτές οι δυο ακραίες κατηγόριες ανθρώπων με δεδομένο μάλιστα πως το 7-10% του παγκόσμιου πληθυσμού δηλαδή περισσότεροι από 500 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν κάποια αναπηρία?
Φυσικά και όχι, Φυσικά και όλα τα άτομα με αναπηρίες, όπως και τα ²φυσιολογικά άτομα² άλλωστε, δεν έχουν κλίσεις ή ταλέντα για να γίνουν πρωταθλητές, κορυφαίοι επιστήμονες αλλά ούτε είναι και αποκομμένοι από τον κόσμο κλεισμένοι στα σπίτια τους. Τα άτομα με αναπηρίες στην πλειοψηφία τους ζουν μια φυσιολογική ζωή, σπουδάζουν, εργάζονται, διασκεδάζουν, κάνουν οικογένεια. Τα άτομα όμως αυτά δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον για τα ΜΜΕ. Κι επανερχόμαστε στις δυο ακραίες εικόνες που μας παρουσιάζουν τα ΑμΕΑ σαν άτομα που πρέπει είτε να τα θαυμάζομε είτε να τα λυπόμαστε. Τι επιπτώσεις όμως έχουν όλα αυτά στην ψυχολογία των ατόμων και ιδιαίτερα των έφηβων με αναπηρίες?
Σε κανένα δεν αρέσει να τον λυπούνται όποτε οι έφηβοι που έχουν ειδικές ανάγκες προσπαθούν είτε στο σχολείο είτε σε κάποια άλλη δραστηριότητα να είναι άριστοι. Πολλές φορές όχι επειδή το θέλουν πραγματικά οι ίδιοι, επειδή τους γεμίζει, αλλά για να αποδείξουν στους υπόλοιπους πως μπορούν να τα καταφέρουν. Έτσι μπαίνουν σε μια διαδικασία καταπίεσης του εαυτού τους να κάνουν πράγματα που ίσως να μην τους αρέσουν και να τα κάνουν τέλεια γιατί θεωρούν πως με αυτό τον τρόπο θα γίνουν αποδεκτοί στο κοινωνικό σύνολο. Τους έχει δημιουργηθεί η εντύπωση πως με τις καλές επιδόσεις στα μαθήματα θα κερδίσουν την εκτίμηση κι θα ‘’εξαφανιστεί'’ η αναπηρία. Κι έτσι δεν θα διαφέρουν από τους συνομήλικους τους. Δηλαδή αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, πως όλοι είναι ίσοι, γίνεται ένας αγώνας που γεμίζει με άγχος τα παιδία με αναπηρία. Ένα άγχος καθόλου δημιουργικό που γίνεται μπούμερανκ έστω και στην πιο μικρή αποτυχία. Νομίζουν πως απέτυχαν εξαιτίας της αναπηρίας και όχι γιατί πολύ απλά είναι άνθρωποι και δεν γίνεται να τα καταφέρνουν σε όλα Εμείς πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν πως για να ενταχθούν στην κοινωνία δεν είναι ανάγκη γίνουν ‘’ήρωες της ζωής'’ αρκεί απλώς να ζουν την ζωή, με βάση τα δικά τους θέλω και πιστεύω.
Διαμαντόπουλου Μαριάννα
Η χρήση της λέξης " αγώνας" από απαίδευτους σαν και εμένα θα έπρεπε να διώκεται ποινικά.
2 comments:
Καπετάνιε, μούέχει τύχει να μην μπορώ να περάσω με ένα ποδήλατο (κουβαλώντας το, όχι τσουλώντας) ανάμεσα από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Η έσχατη λύση είναι να το σηκώσω ψηλά, αλλά τα ποδήλατα είναι βαριά και δεν μπορούν όλοι να τα σηκώσουν κι ας μην είναι ανάπηροι (σωματικά λέμε).
Δεν έχω κάνει γονιός, αλλά ξέρω κάτι από καροτσάκια και είναι επίσης βαριά.
Σήμερα πήγαινα προς το Ασβεστοχώρι την ώρα που σχολούσαν τα σχολεία κι έβλεποα παντού παιδάκια πίσω από παράνμα παρκαρισμένα αυτοκίνητα να κρυφοκοιτάζουν για να περάσουν απέναντι. Τελευταία στιγμή τα έβλεπα, γιτί τα παιδιά είναι κοντά κα δεν φαίνονται, αν έχεις παρκάρει πάνω στη διάβαση ή λίγο πριν. Και τα ΄έβλεπα να πετάγονται τρέχοντας μόλις έβλεπαν (ή νόμιζαν πως έβλεπαν ) κενό.
Κανείς δεν σε κατηγόρησε για τίποτα και κανείς δεν έιπε πως δεν δικαιούσαι να μιλάς για αγώνες (ποιός δικαιούται, άραγε;) Αλλά σταμάτα να υποβαθμίζεις ένα τόσο σοβαρό θέμα. Φυσικά και δεν "λυπάμαι" τους ανάπηρους. Εξοργίζομαι με αυτούς που τους απαγορεύουν να ζήσουν...
Κι αν εσύ ζεις σε προάστειο (και καλά κάνεις), εγώ ζω στο κέντρο και καθημερινά βλέπω πράγματα που ούτε τα φαντάζεσαι. ή μάλον τα φαντάζεσαι, γιατί τα φωτογραφίζω...
Καλό βράδυ Σ;)
Γάτε
Ο γραπτός λόγος - όπως και ο προφορικός- αφήνει αρκετά παράθυρα παρερμηνείας. Το λέω αυτό διότι κάποιος που δεν σε γνωρίζει διαβάζοντας το παραπάνω σου σχόλιο εύκολα μπορεί να υποθέσει ότι μάχεσαι για το δικό σου και μόνο συμφέρον.
.."Κι αν εσύ ζεις σε προάστειο (και καλά κάνεις), εγώ ζω στο κέντρο και καθημερινά βλέπω πράγματα..."
.."μούέχει τύχει να μην μπορώ να περάσω με ένα ποδήλατο"..
.."είναι να το σηκώσω ψηλά, αλλά τα ποδήλατα είναι βαριά και δεν μπορούν όλοι να τα σηκώσουν κι ας μην είναι ανάπηροι (σωματικά λέμε)..." κλπ .
Δεν το υποθέτω , και συνεχίζω.
1. Εγώ έχω κάνει γονιός μικρών παιδιών -2 φορές- και μάλιστα "ενεργός". Το πρόβλημα των παρκαρισμένων αυτοκινήτων στα πεζοδρόμια υπάρχει ΚΑΙ στα προάστια. Παρ όλα αυτά δεν είχα το ΤΕΡΑΣΤΙΟ πρόβλημα όπως τουλάχιστον το παρουσιάζεις.
2. Η στέρηση του δικαιώματος στην ζωή των ατόμων με ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ ανάγκες ( μου κάθεται περισσότερο ως διατύπωση) επιβάλλεται από τους "αρτιμελείς" και τους "φυσιολογικούς" και όχι από τους παράνομα παρκαρισμένους τουλάχιστον όχι στο βαθμό που εσύ επικαλείσαι .
Η παρανομία των τελευταίων είναι τουλάχιστον ποινικά κολάσιμη και ως έτσι διώκετε από τους αρμόδιους. Ας ασχοληθούμε με τους υπόλοιπους ενόχους,("φυσιολογικούς") για τους οποίους κανένας αρμόδιος δεν υπάρχει για να τους "τιμωρήσει". Εκεί χρειάζεται την συμπαράσταση μας ο "ανάπηρος" και όχι στα υπόλοιπα, όπως φαντάζομαι ότι κατάλαβες διαβάζοντας τους.
3.Δεν υποβαθμίζω κανένα σοβαρό θέμα. Τουλάχιστον όχι αυτά που θεωρώ εγώ σοβαρά ( «σοβαρότερα» είναι η σωστή διατύπωση καθότι όλα είναι σοβαρά )
Για το θέμα του νέου σου μπλογκ δεν έχω να πω κάτι παραπάνω, γι αυτό ( απ ότι φαντάζομαι κατάλαβες) δεν συμμετέχω ιδιαίτερα και στις συζητήσεις που γίνονται πλέον .Μετά από 1-2 βδομάδες και βλέπουμε.
Καλησπέρα σου.
Post a Comment