Άνθρωπος, ένα περίεργο ον!
"Κοιμητηριακός τουρισμός"
"..Στο κοιμητήριο Λόρελ Χιλ, όπου έχουν ταφεί πολλά θύματα του «Τιτανικού», γίνεται αναπαράσταση του τελευταίου τους δείπνου, με όλα τα πιάτα που έφαγαν. Το Κάιμς του Οκλαντ αρχίζει να κερδίζει έδαφος μεταξύ αυτών που αγαπούν την τζαζ, αφού τα κονσέρτα εκεί είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Στο νεκροταφείο του Κογκρέσου στην Ουάσινγκτον, οι διαχειριστές οργάνωσαν επίδειξη σκύλων ντυμένων με τις στολές ιστορικών προσωπικοτήτων. Η εκδήλωση φαίνεται ότι είχε τέτοια επιτυχία μεταξύ των κυνοφίλων, που οι ξύπνιοι υπεύθυνοι του κοιμητηρίου τούς έδωσαν το δικαίωμα έναντι ποσού 125 δολαρίων ετησίως, συν 40 δολάρια για κάθε σκύλο, να αφήνουν ελεύθερα τα τετράποδά τους για βόλτα στους τάφους. Στο Οκγουντ της πόλης Τρόι θα γίνει το καλοκαίρι μια γιορτή που θα περιλαμβάνει μονομαχίες ιπποτών. Οι υπεύθυνοι του κοιμητηρίου ελπίζουν ότι η λάμψη της εκδήλωσης θα πείσει τον κόσμο να κάνει... κράτηση τάφου. «Θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο να σκεφτεί: Ουάου, εδώ θέλω να περάσω την αιωνιότητά μου», λέει χαρακτηριστικά στους «Τάιμς» η πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του νεκροταφείου, Τερέζα Πέιτζ.
Και αν ορισμένες εκδηλώσεις σάς ξενίζουν, μάθετε και αυτό. Κάποτε έγινε γυμνή φωτογράφηση σε κοιμητήριο (για φιλανθρωπικούς λόγους, αλλά ουσιαστικά για να προβληθεί ο χώρος). Εξαιτίας του θορύβου που προκλήθηκε, το ίδιο κοιμητήριο δεν προχώρησε το σχέδιό του για λειτουργία σινεμά ταινιών τρόμου πάνω στους τάφους."
Ναι, η δυνατότητα ενημέρωσης για τα- ανά τον κόσμο- δρώμενα, άνοιξε ένα παράθυρο με θέα τον άνθρωπο.
Καλή σας διασκέδαση.
9 comments:
Κάτι τέτοια βλέπω/ακούω και πείθομαι όλο καιπερισσότερο ότι ο Καζαντζάκης ήταν πολύ αισιόδοξος όταν έλεγε ότι:
Άθλιοι είμαστε οι άνθρωποι, άκαρδοι, μικροί, τιποτένιοι.
Μα μέσα μας, μια ουσία ανώτερη μας, μας σπρώχνει ανήλεα προς τ΄ απάνω.
Θα ήθελα να γράψω πολλά για το τέρας που κρύβει(?) μέσα του ο άνθρωπος αλλά είμαι λιγάκι άρρωστος.
Ανοιξιάτικα με πυρετό δεν λέει.
Πάει και το ψάρεμα! :((((
Καλησπέρα confused
Η αισιοδοξία είναι και αυτή ένας τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα.
Το ίδιο και η απαισιοδοξία
Μια γωνία απλώς, απ την οποία κοιτούμε τον κόσμο που μας περιβάλει και μέσα απ αυτήν αναγνωρίζουμε (?) τον εαυτό μας.
Άβυσσος η "ψυχή" και το "πνεύμα" του ανθρώπινου είδους και μέσα σε αυτήν την άβυσσο χαμένοι βολοδέρνουμε όλοι μας ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρούμε όχι τι είμαστε ( σχεδόν ακατόρθωτο) αλλά τι ΔΕΝ είμαστε. Αυτό είναι και που καθορίζει την εσωτερική μας "γαλήνη" απέναντι στο άγνωστο εγώ μας.
Μάλλον παραληρώ και θα το σταματήσω εδώ.
Καληνύχτα σου.
Αυτό δεν είναι τέρας. Τα τέρατα ό,τι κάνουν το κάνουν για να ζήσουν. Εμείς απλά ξεθάβουμε τις νεκρικές σάρκες και κανιβαλίζουμε.
Καλησπέρα δείμε του πολίτη :)))
Αυτοί που στήνουν επιχειρήσεις τέτοιου τύπου σίγουρα έχουν χιούμορ για το θάνατο... και τον έχουν απομυθοποιήσει πλήρως. Αυτοί που πάνε όμως για να διασκεδάσουν και να ψυχαγωγηθούν σε νεκροταφείο δεν ξέρω τι έχουν στα κεφάλια τους. Βέβαια λένε μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις..., διότι όταν έμενα Θήβα σαν μαθήτρια Γυμνασίου και έμενα κοντά στο νεκροταφείο είχα μία μούρλα να πηγαίνω βόλτα να χαζεύω ότι γράφανε στα μνήματα ή πώς τα είχαν διακοσμήσει. Υποθέτω ότι αυτό το έκανα μάλλον επειδή μικρή φοβόμουν πολύ και ήταν αδύνατο να καθίσω δευτερόλεπτα στο νεκροταφείο του χωριού μας που ήταν δίπλα στο πατρικό σπίτι της μάνας. Πιθανόν λοιπόν ήταν ένας τρόπος να ξορκίσω το φόβο. Αναρωτιέμαι μήπως και αυτοί οι θεότρελοι κάνουν κάτι ανάλογο. Το λέω γιατί διάβασα συνολικά το άρθρο που παραπέμπεις και είδα ότι έχει ποικιλία εκδηλώσεων... Από την άλλη εμείς εδώ έχουμε μία τάση να σεβόμαστε το νεκρό στο χώρο του. Δεν ξέρω αν αυτό είναι απαραίτητα πιο υγιές. Διότι ο νεκρός είναι νεκρός και οι ζωντανοί ζωντανοί και ο σεβασμός αφορά κυρίως τους οικείους του νεκρού και το πένθος τους. Αν αυτοί εκεί έχουν να θάψουν πολλά χρόνια κόσμο, μάλλον δεν θα έχουν απομείνει ούτε οι οικείοι, οπότε μάλλον τα νεκροταφεία τους έχουν καταντήσει κάπως σαν μουσεία... Μην ξεχνάμε και τα πάρτι των Βρετανών στο χώρο έκθεσης των μαρμάρων του Παρθενώνα στο Βρετανικό... Αλλά τα τρελά είναι δεδομένο ότι ξεκινάνε από αμερικανούς... Είχα διαβάσει παλιότερα για έναν που έκανε καταθέσεις με ειδικές προδιαγραφές να τις βρει λέει στην επόμενη ζωή του που θα ξαναγεννιόταν!!! Αυτός κι αν ήταν φευγάτος... και με πολύ αισιοδοξία!!!
«Ο θάνατός σας η ζωή μας» είπαν τα πιο παχιά κοράκια της οικουμένης.
rofl...
Τί άλλο θα σκεφτούν...
Σημάδια των καιρόν όμως. Όλα αυτά (και άλλα) τα ευτράπελα δεν με παραξενεύουν όταν βλέπω τον στόχο τους :)
να βάλουνε ατραξιόν και τον Πανίκα, μπας και προσελκύσουν καμιά θείτσα...
Καλησπέρα παιδιά και καλό μήνα.
Στο ίδιο έργο θεατές λοιπόν , με τα συναισθήματα( και τα συμπεράσματα) του καθενός μας να καταγράφονται μέσα του καθημερινά.
Και αυτό για να βρούμε τι ΔΕΝ είμαστε όπως ξανάγραψα και παραπάνω.
Το γαμώτο είναι ότι ΚΑΙ εμείς συμβάλουμε ενίοτε σε αυτό το θέατρο του παραλόγου που παίζεται γύρω μας.
Δύσκολο πράμα η ειλικρίνεια , η αυτοκριτική αλλά και η σύνεση που πρέπει να μας διακατέχει σε ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ .
Άλλοι βγάζουν τον σκύλο τους βόλτα στα νεκροταφεία και άλλοι βγάζουν την "αρρώστια" τους και τα "απωθημένα" τους "πατώντας" σε πτώματα.
Δεν προτιμώ κανένα.
"Ο κακός"
Post a Comment