07 May 2007

Πτωματικοί δότες.

Η υπέρτατη Πράξη Ανθρωπιάς.
Ο θάνατος , όσο δύσκολο κι αν είναι να τον δεχτούμε δεν παύει να είναι αναπόφευκτος για όλους μας.
Τους ζωντανούς νεκρούς όμως μπορούμε και πρέπει να τους δώσουμε την ευκαιρία να πεθάνουν μόνο μια φορά.
Σέβομαι τους ηθικούς ή θρησκευτικούς φραγμούς που μπορεί να έχει ο καθένας μας .
Για σκεφτείτε όμως να ήμασταν στην θέση τους ?
Εμείς ή ακόμη χειρότερο τα παιδιά μας!
Η μνήμη του νεκρού μας δεν εξαρτάται από την σωματική μετά θάνατον υπόσταση του.
Εξαρτάται από τις " ζωντανές" αναμνήσεις που φυλάσσονται βαθιά μέσα μας.
Ας "ζωντανέψουμε" και μια ζωή στο όνομα του.
ΚΟΙΝΩΝΙΑ . Ώρα μηδέν

5 comments:

Anonymous said...

Ποιός μπορεί να διαφωνήσει Καπετάνιε μου ;
Την καλησπέρα μου .

αθεόφοβος said...

Πως μπορεί να διαφωνήσει κανείς σε όσα λές.
Ιδίως εγώ που η μάνα μου αιστάνθηκε μεγάλη απογοήτευση όταν στα 85 ηθελε να δώσει το πτώμα της στο ανατομείο για μάθημα στους φοιτητές αλλά της είπαν ότι χρησιμοποίούν πτώματα νεωτέρων !

Kapetanios said...

Ποιός τελικά θα συμφωνήσει και θα το κάνει? Αυτό έχει σημασία μαραδο γιατί από λόγια είμαστε χορτάτοι. Ο πόνος του χαμού ενός δικού μας ανθρώπου είναι μεγάλος και το μυαλό μας θολωμένο εκείνη την ώρα.
Ένα μεγάλο μπράβο σε αυτούς που μπορούν και "βλέπουν" πίσω απ την καταχνιά του καημού και της οδύνης.

Kapetanios said...

αθεόφοβε μένω κάγκελο με αυτό που έγραψες!! Γίνε λίγο πιο σαφής.
Απ την άλλη που θα πάει κανείς και δεν θα βρει μλκες ε που?
Πάντως η απόφαση της μητέρας σου ήταν πολύ προχωρημένη για την ηλικία της και την εκλαμβάνω ως δείγμα της προσωπικότητας της.
Είσαι τυχερός άνθρωπος.

αθεόφοβος said...

Η μάνα μου ήταν άτομο με ιδέες μπροστά από την εποχή της και πνευματική ηλικία νέου ανθρώπου.
Τηλεφώνησε στο ανατομείο ή ίδια για να τους πεί για το πτώμα της αφού σε αυτή την ηλικία δεν μπορούσε να γίνει δότης οργάνων!