Γονείς και παιδιά.
Ο πρώτος μου γάμος ( 1986) ήταν πολιτικός.
Απ αυτόν απέκτησα έναν λεβέντη ( 20 ετών τώρα). Τον βάφτισα στα 2 του χρόνια μετά από πάρα πολύ σκέψη και πίεση στον εαυτό μου είναι αλήθεια.
Από τότε εκπαιδεύω τον εαυτό μου να διατηρεί την άποψη του αλλά να κάνει ότι είναι δυνατόν για να μην την επιβάλει στους υπόλοιπους ( και δη αδύναμους) Μέχρι τα 12-13 ο Αλέξανδρος κάθε που περνούσαμε από εκκλησία έκανε 332 σταυρούς. Διατήρησα την ψυχραιμία μου και με πολύ ήπιο τρόπο προσπάθησα ( σε βάθος χρόνου) να εξηγήσω όσο πιο καλά γίνεται την δική μου άποψη για τις θρησκείες.(την οποία όσο κι αν εδώ μέσα είμαστε "πολλοί" που την "πιστεύουν" , στην κοινωνία δεν παύει να είναι αιρετική να μην πω και κατακριτέα) Αυτή την στιγμή ο νεαρός κλείνει προς την δική μου άποψη. Χαίρομαι, όπως θα χαιρόμουν εάν πίστευε κάτι άλλο. Κι αυτό γιατί δεν έχει σημασία τι πιστεύεις τελικά αρκεί αυτό να σε ευχαριστεί και να σε προάγει ως άνθρωπο.
Σε όλα αυτά τα χρόνια ( το ίδιο κάνω και με την κόρη μου) ασφαλώς και έχω τον τελευταίο λόγο για το τι μέλει γενέσθαι στην οικογένεια μου. Γνώμονας μου όμως ήταν και είναι το ενδεχόμενο να κάνω και λάθος.
Κινητό πήρα στο παιδί μου στα 13 του χρόνια( σχεδόν μόλις βγήκαν).
Δεν έχασα από την χρήση του μάλλον κέρδισα αρκετά.
Είμαι κάθετα αντίθετος στην εσκεμμένη διαφοροποίηση ( για θρησκευτικούς, κοινωνικούς ή άλλους λόγους) και στους αποκλεισμούς των παιδιών απ αυτό που βιώνει η γενιά τους στο όνομα της άποψης του συντηρητικού ή ακόμη και "προοδευτικού" γονέα.
Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που καθορίζουν ( πρέπει να καθορίζουν) την στάση μας απέναντι στα παιδιά μας. Ένας απ αυτούς είναι και η άποψη μας.
Χρέος μας είναι να ζυγίζουμε τις συνέπειες που μπορεί να έχουν τα παιδιά μας εφαρμόζοντας ( χωρίς να ρωτηθούν) την άποψη μας, (την οποία εμείς μπορεί να έχουμε όλα τα φόντα να την υποστηρίξουμε) σκεπτόμενοι πάντα ότι δεν είναι προέκταση του εαυτού μας και είναι πολύ πιθανό να έχουν τελείως διαφορετικό τρόπο σκέψης.
Για την τηλεόραση είναι κοινό "μυστικό" η ποιότητα των προγραμμάτων της.
Στο χέρι των γονέων είναι να επιλέξουν τα προγράμματα που θα παρακολουθήσουν τα παιδιά τους. Από κάποια στιγμή και μετά όμως είναι κάτι που δεν μπορείς να ελέγξεις. Εκεί αυτό που θα μετρήσει είναι η ολοκληρωμένη άποψη και η δυνατότητα που έχει ο καθένας μας να την μεταδώσει. Δυστυχώς οι περισσότεροι γονείς αντιλαμβανόμενοι το έλλειμμα τους( αλλά και την αντίφαση που πολλές φορές παρουσιάζει η στάση τους) για πολλές από τις απόψεις τους προχωρούν και κρύβονται πίσω από απαγορεύσεις και αποκλεισμούς των παιδιών τους φοβούμενοι την βάσανο της κριτικής.. Αυτή είναι πάνω κάτω η άποψη μου και είπα να την καταθέσω.
7 comments:
Θα με βρεις απόλυτα σύμφωνα και δεν μπορώ να καταλάβω προς τι η διαφωνία. Ούτε καν νομίζω ότι κανένας (με ή χωρίς εισαγωγικά) θα διαφωνούσε με το σκεπτικό σου τούτο. Ίσως μένει θέμα διατύπωσης και αφορισμών, αλλά σε κάθε περίπτωση στόχος πρέπει να είναι η βιωματική και καθοδηγητική εκπαίδευση των παιδιών και όχι οι απαγορεύσεις (πλην περιπτώσεων αξιόλογα σημαντικών).
Αυτή είναι και σωστή και λογική αντιμετώπιση των παιδιών.
Όταν η κόρη μου μου ζήτησε να γραφτεί στους προσκόπους,που προσωπικά είχα απέχθεια για τον προσκοπισμό,δεν έφερα την παραμικρή αντίρρηση.
Όσο για τα προγράμματα της τηλεόρασης όταν ήταν μικρή, μετά απο μεγάλη συζήτηση καθορίσαμε τι προγράμματα είναι σωστό να βλέπει ανάλογα με την ηλικία με το εξής απλό επιχείρημα:όπως δεν μπορείς να καταλάβεις τα μαθήματα του επομένου έτους έτσι υπάρχουν και προγράμματα που δεν έίναι για την ηλικία σου.
Το αποδέχτηκε πλήρως και έάν θεωρούσαμε ότι δεν έιναι κατάλληλο το πρόγραμμα να το δεί πήγαινε στο δωματιο της χωρίς άλλη αντίρρηση.
Βέβαια ή τηλεόραση ήταν ανοικτή μόνο όταν είχε να δεί κανείς κάτι συγκεκριμένο και βέβαια όταν βλέπαμε μαζί είχε και την απόψη μας για το αντίστοιχο θέαμα.
Καπετάνιο,
χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 20 χρόνια για να πω στους γονείς μου «ευχαριστώ» που έβαλαν τηλεόραση στο σπίτι όταν ήμουν πια 15 χρονώ...
Και μιλάμε για τηλεόραση τότε με δύο κανάλια όλα κι όλα.
ο δείμος του πολίτη said... "σε κάθε περίπτωση στόχος πρέπει να είναι η βιωματική και καθοδηγητική εκπαίδευση των παιδιών και όχι οι απαγορεύσεις (πλην περιπτώσεων αξιόλογα σημαντικών)"
Έτσι. :)
αθεόφοβος said... "και βέβαια όταν βλέπαμε μαζί είχε και την απόψη μας για το αντίστοιχο θέαμα."
αθεόφοβε διάβασα προσεκτικά την άποψη σου ( στο μπλογκ του δείμου) και θα συμφωνήσω απόλυτα.
Δυστυχώς η έλλειψη ολοκληρωμένης άποψης που μάλιστα να διέπει και την δική μας ζωή είναι κάτι παραπάνω από ορατή στα παιδιά μας. Από εκεί ξεκινούν τα προβλήματα στις σχέσεις μας μαζί τους.
Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα said... "χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 20 χρόνια για να πω στους γονείς μου «ευχαριστώ».."
Τέτοια να μου λες για να "χαίρομαι". Κατά τα 70 δηλαδή να περιμένω και εγώ κάνα ευχαριστώ απ τα παιδιά μου! Πάει , τα πιάσαμε τα λεφτά μας!! χαχαχα
Όσο τέλειος και αν είσαι (και όλοι ξέρουμε πόσο αποκλείνη από την τελειότητα ο πιό τέλειος από τους ανθρώπους) είναι πολύ δύσκολο να δώσεις σωστή παιδεία... γιατί αυτό χρειάζεται και όχι οι απαγορεύσεις....
Ελπίζω μόνο....
Α ρε καμηλιέρη ξέρεις πόσο υπέφερε η δική μου η γενιά από το χτίσιμο ενός προφίλ "τελειότητας" ( στον τρόπο σκέψης αλλά και απόψεων)από τους γονείς μας.
Τι μανία κι αυτή ρε παιδί μου να το παίζουμε ντε και καλά παντογνώστες απέναντι στα παιδιά μας.
Ίσως φταίει το γεγονός της έλλειψης δυνατότητας να πείσουμε κανέναν άλλον για την υπεροχή μας.
Λες? :)
Και να πω και κάτι άλλο.
Θα ήταν ανάξιες λόγου οι επιστήμες της ψυχολογίας και της παιδαγωγικής ( οι οποίες έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν ακόμη) εάν και εφόσον το αποτέλεσμα της προσωπικότητας των παιδιών μας ήταν αποτέλεσμα μαθηματικών πράξεων.
Μπορεί η θεωρία των θετικών επιστημών να υποστηρίζει ότι 1+2+3 μας κάνει 6 αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μια σειρά από πρακτικές μας ( έστω και "σωστές") θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια το παιδί μας στο ποθητό –για μας αποτέλεσμα. Αυτό για τους νέους ( εμείς οι "παλιοί" το έχουμε εμπεδώσει) γονείς που ξεκινούν να "φτιάξουν" κατά πως θέλουν έναν άνθρωπο διαβάζοντας, οι και θυμούμενοι απ τον πατέρα τους, 5-10 συνταγές. Και έχουν την αφέλεια μάλιστα να υποστηρίζουν με βεβαιότητα την αποτελεσματικότητα τους!!!
Και το κακό δεν σταματά εκεί. Απορρίπτουν ή και διώχνουν τα παιδία τους όταν ανακαλύψουν ότι αυτό που βλέπουν μπροστά τους δεν είναι ... ο εαυτός τους.
Αλί και τρεις αλί. δηλαδή!
Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός ( και τα παιδιά μας είναι άνθρωποι) και εισπράττει με ΤΕΛΕΙΩΣ διαφορετικό τρόπο συμπεριφορές συμβουλές και πρακτικές μιας διαπαιδαγώγησης. Προσθέστε εδώ και την «φυσική» του διαφορά απ τον εαυτό μας και ξανασκεφτείτε τις συνέπειες που μπορεί να έχει εφαρμόζοντας ( χωρίς να ρωτηθεί) την αποκλειστικά δική μας εκδοχή του σωστού.
ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ.
Τα περισσότερα υποφέρουν στιγματίζονται και καταστρέφονται από αυτό που βιώνουν μέσα στην οικογένεια τους και ΟΧΙ απ αυτό που βλέπουν στην τηλεόραση ή στο θέατρο.
Όσο χοντρό κι αν είναι το δάχτυλο μας ... δεν μπορούμε να κρυφτούμε πίσω του, μας βλέπουν.
Post a Comment