11 October 2007

Γρήγορες απαντήσεις

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πότε ένας άνθρωπος είναι ελεύθερος ?
Μα όταν αντιληφθεί τον θάνατο του σαν ένα κομμάτι της ζωής!

Δύο είναι οι τρόποι, θα έλεγα, που υπάρχουν για τον καθέναν μας να αγναντέψει τον θάνατο. Ο πρώτος είναι να τον αντιληφθεί σαν ένα βήμα για την άλλη ΤΟΥ ζωή και ο δεύτερος είναι να τον νιώσει σαν ένα βήμα για την συνέχεια της Ζωής.
Η πρώτη προσέγγιση αφορά ( και δεν την κατακρίνω) μια θρησκευτική θεώρηση του κόσμου μας και η δεύτερη μια πιο φιλοσοφική θα έλεγα προσέγγιση του θανάτου.
Και την λέω "πιο φιλοσοφική" θέλοντας να μην μηδενίσω την φιλοσοφική διάθεση της θρησκευτικής προσέγγισης αλλά να διαχωρίσω την δεύτερη προσέγγιση σαν πιο "ελεύθερη" καθότι το "ΕΓΩ" παύει να είναι αυτοσκοπός και γίνεται μέρος της ΖΩΗΣ στο σύνολο της.
Άρα , έχοντας κατα νου την "ελευθερία" ( αυτό εξάλλου είναι το θέμα μας) δεν μπορώ να μην αποδώσω τιμή στην προσέγγιση που την εξυπηρετεί καλύτερα.

ΥΓ. Θλίβομαι.
Θλίβομαι για τον εαυτό μου εάν δεν έχω προλάβει να φιλοσοφήσω τον θάνατο μου, ανακαλύπτοντας μέσα απ’ αυτόν την αξία της ζωής μου, πριν τον αντικρίσω , αλλά και θλίβομαι για τους συνανθρώπους μου (και ο άνθρωπος Παρασκευαϊδης είναι ένας απ αυτούς) βλέποντας στα μάτια τους τον τρόμο της ιδέας του θανάτου τους.
( πάλι φλυάρησα ρε γμτ!)

10 comments:

Orelia said...

λοιπον.. Φλυαρε!!!
κι ετσι να το αφηνατε: "Μα όταν αντιληφθεί τον θάνατο του σαν ένα κομμάτι της ζωής! ", ομορφο θα ηταν
κι αφηστε τους αναγνωστες να τραβηξουν οποιο δρομο θελησουν στην αναλυση τους
αν αυτη υπαρξη..


κατα τα λοιπα.. να σας κανω να γελασετε; τρομαξα να καταλαβω ποιος ειναι ο κ Παρασκευαίδης! εγω η μικροαστη νοικοκυρα.. :))

κι επισης..
να σας κανω να θυμωσετε;
πως στοκαλο το βλεπετε να ανακαλυψετε μεσα απο τον θανατο σας την αξια της ζωης αν δεν.. πρωτα φτασετε στω κοντα του.. ξυλο χτυπαω! μην ανησυχειτε! τι θελετε ομως να χτυπησω: δεσποτακι ή ξυλο της σειρας; :))
εχω την αισθηση (πεποιθηση δηλαδη..!) οτι η αξια της ζωης γινεται αντιληπτη μεσω αλλων διαδρομων πριν προσεγγισεις το θανατο ( και αν το πετυχεις)
διοτι αλλιως...

καλο σας βραδυ, Φλυαρε προβληματισμενε!

η κακια

aqua said...

Μόνο όταν με άγγιξε ( κι ευτυχώς ή δυστυχώς του ξέφυγα) κατάλαβα την αξία της ζωής.

Kapetanios said...

Τι λέτε καλέ ποιήτριά μας που θα άφηνα την ανάλυση να πάρει όποιον δρόμο θέλει? Τι γνήσιος κομουνιστής θα ήμουν εάν το επέτρεπα αυτό ε? :)

Η αποδοχή της ύπαρξης μας , άρα και του φυσικού και αναπόφευκτου - δικαίως -χαμού μας είναι ο τελικός κριτής και το φίλτρο μέσα από το οποίο μπαίνει κάθε άποψη μας στην θέση που της αρμόζει.
Και ασφαλώς δεν μιλώ ( και δεν την αποδέχομαι ταυτόχρονα) για ματαιοδοξία. Η ματαιοδοξία είναι ένδειξη άγνοιας και αδυναμίας να αντιληφθεί κάποιος το ίχνος της προσωπικής του ζωής μέσα στον χωροχρόνο.
Μιλώ για την ελευθερία που προκύπτει απ την γνώση του τι μέλει γενέσθαι, την διαχείριση της και το συναίσθημα της πληρότητας που απορρέει απ την υπέρβαση του ΕΓΩ. Ένα ΕΓΩ που η δεδομένη, δικαίως επαναλαμβάνω, μελλοντική ανυπαρξία του μόνο ματαιότητα και απαισιοδοξία παράγει.
Μιλώ για την αξία της ζωής, όχι της δικής μας, αλλά της ΖΩΗΣ που μας άγγιξε , δίνοντας μας πνοή και της ζωής που αναπαράγουμε και τροφοδοτούμε με την παρουσία μας κάθε στιγμή που περνά. Η συμμετοχή μας στην αναπαραγωγή της, όχι απαραίτητα ως αναγκαία προϋπόθεση της ύπαρξης της ( και εμείς να μην υπήρχαμε ποτέ αυτή θα υπήρχε όπως υπήρχε και πριν την ύπαρξη μας) αλλά την συμμετοχή μας με έναν τρόπο μοναδικό και ξεχωριστό, τον δικό μας τρόπο!
Η ποιότητα αυτής της σχέσης, μεταξύ δηλαδή αυτού που εισπράττουμε κατά την ύπαρξη μας( με τον χρόνο να μην παίζει και ιδιαίτερο ρόλο) και αυτού που δίνουμε, είναι αυτή που καθορίζει την αξία -για μας αλλά και για τους άλλους - της ίδιας μας ζωής.
Κι όλη αυτή η νοητική διαδικασία οδηγεί στην γνώση του ΕΓΩ μας, στην υπέρβαση του και τελικά στην ελευθερία που προκύπτει απ την αποδοχή του προσωπικού θανάτου μας .
Καλό σου βράδυ καλή μου orelia :))
ΥΓ. Ημέρα της ψυχικής υγείας η χθεσινή , με τον φόβο του θανάτου να αποτελεί τον υπ αριθμόν ένα ύποπτο για τις κρίσεις πανικού που βιώνουν εκατομμύρια συνάνθρωποι μας κάθε μέρα.

Kapetanios said...

aqua , μόνο όταν μας αγγίζει συνειδητοποιούμε την ύπαρξη του τόσο κοντά μας και κάθε στιγμή.
Γι αυτό στόχος μας και έγνοια μας πρέπει να είναι η ζωή αυτή κάθε αυτή και όχι ο θάνατος και πως ή πότε θα επέλθει.
Η ελευθερία του μυαλού μας απ τα δεσμά του θανάτου είναι αυτή που θα δώσει μεγαλύτερη αξία σε αυτό που βιώνουμε και άρα στην ίδια μας την ζωή.
Ας ζήσω όσο ζήσω, αρκεί να ζήσω ελεύθερα.
Ελευθερία ή θάνατος λοιπόν!
Ζήτω!! :)))
Την καληνύχτα μου ... και μην ξαναπείς δυστυχώς για θα με αναγκάσεις να γίνω "κακός"!
(και όταν λέω κακός δεν εννοώ σαν την Ορελία ασφαλώς :))))

ΠανωςΚ said...

O Χριστόδουλος είναι επόμενο να φοβάται. Ο χριστιανισμός που υπηρετεί δεν είναι τίποτε άλλο απο μια απεγνωσμένη προσπάθεια κάποιων να εξηγήσουν το μυστήριο της ζωής, δηλαδή της φθορας, δηλαδή του θανάτου, μέσα από την αόριστη υπόσχεση περί Βασιλείας του Ουρανού, της Αλλης Ζωής και της Δευτέρας Παρουσίας.
Για αυτό κι εγώ, ως καλο -έστω πρώην- χριστιανόπουλο, φοβάμαι εξίσου το θάνατο.
Καλησπέρα είπαμε; Δεν είπαμε.

ο δείμος του πολίτη said...

Έτσι άμα είναι να φλυαρείς κάν' το συχνότερα.

Kapetanios said...

Πάνο, ο Χριστόδουλος σαν θεσμικό όργανο δεν έχει τίποτε να φοβάται.
Η εξουσία συνειδήσεων θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά την ατομική του παρουσία.
Ο Παρασκευαίδης όμως έχει αρκετούς λόγους να φοβάται μιας και απ ότι φαίνεται τελικά, δεν πιστεύει αυτό που πρεσβεύει ως θεσμός!
Δηλαδή ότι ο θάνατος δεν είναι τίποτε άλλο παρά η τυπική διαδικασία προς την εξασφαλισμένη, λόγω βίου, ατομική αιωνιότητα!
Ή μήπως ακριβώς γι αυτό, λόγω βίου δηλαδή, πιστεύει ότι ο θάνατος του είναι η ταφόπλακα μιας κολασμένης αλλά υπέροχης, λόγω εξουσίας, ζωής που το αποτέλεσμα της θα τον οδηγήσει μεν στην αιωνιότητα αλλά στα τάρταρα του Άδη δε? Όπως και να χει όμως η συμπάθεια μου σε έναν άνθρωπο που ζει τις τελευταίες του στιγμές δεν παύει να υφίσταται.

Ο φόβος μας μπροστά τον θάνατο μεγάλος είναι για όλους μας.
Ποτέ δεν θα καταφέρουμε να επιβληθούμε σ αυτόν .
ΟΜΩΣ
Ακριβώς γι αυτόν τον λόγο, είναι μάταιο να ασχοληθεί κανείς με την στιγμή του θανάτου του.
Όλη η έγνοια μας πρέπει να είναι στραμμένη στην ζωή έως και την τελευταία μας πνοή. Ο χρόνος που μας δόθηκε να αντικρίσουμε τούτον τον κόσμο και να αφήσουμε και εμείς το στίγμα μας να περιπλανιέται αιώνια ( αναγνωρίσιμο ή μη) είναι ελάχιστος, και δεν μπορούμε να τον σπαταλούμε σε σκέψεις μάταιες.
Είναι δίκαιος ο θάνατος μας και ίσως είναι και το μόνο δίκαιο που εξασφαλίζεται απ την φύση όπως και να έχει. Όλα τα άλλα είναι δικαιώματα μεν αλλά που χρειάζεται να τα διεκδικήσουμε. Και το δικαίωμα στην ζωή μας ( στην ζωή μας , όχι των άλλων ή της ίδιας της ΖΩΗΣ ) είναι ένα από αυτά.
Από εκεί και πέρα σαφώς και δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε την ύπαρξη της αγοραφοβίας , των κρίσεων πανικού, της κατάθλιψης που προκαλεί ο φόβος του θανάτου κλπ που οφείλονται στο αγχωτικό περιβάλλον στο οποίο ο άνθρωπος προσπαθεί να ορίσει την ζωή του ( αλλά και τον θάνατο σαν κομμάτι της) το οποίο περιβάλλον , το μόνο που δεν ευνοεί είναι μια φιλοσοφική προσέγγιση του θέματος ζωή !
Οι ρυθμοί, η άγνοια. η παραπληροφόρηση, το στρες που προκαλείται από την αγωνία της καθημερινότητας, ο χρόνος σαν μέγεθος , το σύστημα αξιών που μας προτάσσεται και σε περιπτώσεις μας επιβάλλεται και άλλα πολλά ευνοούν και εντείνουν τον έτσι κι αλλιώς φυσικό μας φόβο απέναντι στην στιγμή του τέλους μας.

Φόρτσα θρύλε λοιπόν και τα μυαλά στα κάγκελα :))

Kapetanios said...

Έλα ρε δείμο καλημέρα! :))
Είμαι κουρασμένος ρε γμτ πνευματικά τον τελευταίο καιρό γιατί με έχει απορροφήσει η δουλειά μου.
Και έτσι δεν προλαβαίνω ούτε ποστ να γράφω ούτε και να σχολιάζω ( λέγοντας κάτι ουσιαστικό και όχι "αχ τι ωραία μας τα λες") σε 5 φίλους που τους επισκέπτομαι. Θα μου περάσει όμως και τότε … τρέμε «δείμο του πολίτη» :)))

Unknown said...

Βασικά...
Ο θάνατος είναι θάνατος...
Τα άλλα είναι φιλοσοφία...

Kapetanios said...

...το αντίπαλο δέος του θανάτου δηλαδή.
Και θα με βρεις σύμφωνο Καμηλιέρη.
Απολύτως :))