17 February 2008

Του λιμανιού το καλντερίμι

"κουρασμένα τα κορμιά μέσα στον ύπνο ψάχνουν να ‘βρουν λησμονιά"

Πόσο μεγάλη μα την αλήθεια γιατρειά είναι ο ύπνος.
Ένας μικρός, μα βάλσαμο, θάνατος απ τον οποίο καρτεράς να σβήσει μονοκοντυλιά τον αβάσταχτο καημό και πόνο που γεμίζει τα σωθικά σου το γιατί
Ένα γιατί που απάντηση δεν παίρνει ποτέ.
Μα σάματις και να την πάρει θαρρείς πως το δάκρυ στερεύει?
Και να στερέψει το κλάμα ποιος είπε ότι ο πόνος γίνεται πιο αλαφρύς?
Χειρότερος γίνεται


Του λιμανιού το καλντερίμι όσοι δε ζήσαν
να που δεν ξέρουν τι ‘ναι πόνος και καημός
Πώς κλαίει ο άνθρωπος που τα όνειρά του τώρα σβήσαν
πόσο πικρός, του κόσμου ο κατατρεγμός

Πνιχτές ανάσες και βρισιές
βαμμένα χείλια παγωμένα στις γωνιές
κι είναι θάνατος αργός
του πεζοδρόμιου ο νόμος ο σκληρός
Πληρωμένες αγκαλιές, ιστορίες τραγικές
γράφονται μες στις κρύες φτωχογειτονιές
Το τραγούδι σπαραγμός, κι η ζωή κατατρεγμός
το καλντερίμι ένας ατέλειωτος καημός

Του λιμανιού το καλντερίμι όσοι δε ζήσαν
να που δεν ξέρουν τι ‘ναι πόνος και καημός
Πώς κλαίει ο άνθρωπος που τα όνειρά του τώρα σβήσαν
πόσο πικρός, του κόσμου ο κατατρεγμός
Σβήσαν τα φώτα στα στενά
του λιμανιού τα καλντερίμια σκοτεινά
και σταμάτησε η ζωή
το ψέμα το φτιασιδωμένο της να ζει
Πίκρα, δάκρυ, στεναγμός ξεχαστήκαν κι ο καημός
έγινε όνειρο ο γαλάζιος ουρανός
και τα πρόσωπα χλωμά, κουρασμένα τα κορμιά
μέσα στον ύπνο ψάχνουν να ‘βρουν λησμονιά

20 comments:

kakaskimos said...

Το κλάμα γίνεται πιο ελαφρύ μόνο με νέο όνειρο.
Τολμάμε όμως να ονειρευτούμε?

Anonymous said...

Ντέρτια;

demetrat said...

τι θες τώρα καλέ;


το κουρασμενο σου κορμι
το πήρε ο βαρδάρης
το πήρε και το σήκωσε
γιατίσουνα γκρινιάρης.

Μονο μετα τα τσιπουρα
βλεπεις την ασπρη μερα,
μα παρε τη μουρμουρα σου
και καντηνε παντιερα

το τραβαγε ο κώλος σου
ετουτο το τραγούδισ΄
γιατι πολυ μας τοπαιξες
κλαψιαρης και μουρμουρης

αντίς να δεις και μιά χαρά
μεσα στη νμαύρη πίκρα
και να χαρεις και συ πολύ
που βγάλαμε τον Τσίπρα.


να για να μάθς.
δ

Orelia said...

βρε!!!!!
καλως τον!!!
Πολυ Πανου για να σε συγχωρεσουμε;
μαλιστα
ενταξει
καλα...

και το πιο πανω;
δικο σου;
γιναμε ποιητες;
χα!
ρε συ!
μηπως εκανες παρεα με τον Χριστιανοπουλο οσο ησουν ..μακρυα μας;
λεω εγω τωρα...
μου αρεσει το ασμα
μου αρεσει κι ο Χριστιανοπουλος, ξαναλεω εγω τωρα

αντε
καλη σου μερα

Kapetanios said...

άσχημε ( ο κακός είμαι εγώ) και το όνειρο τέχνη είναι.
Κι αυτήν την τέχνη λίγοι την γνωρίζουν πραγματικά.
Πολλοί είναι αυτοί που δεν ξέρουν καν τι θα πει όνειρο.
Στα καλντερίμια της τότε εποχής και στα κακόφημα σοκάκια των μεγαλουπόλεων στην εποχή την δική μου ήταν πολλοί που δεν είχαν καν δικαίωμα στο όνειρο.
Τώρα εγώ πως κατέληξα στην αντίπερα όχθη είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα.
Καληνύχτα και όνειρα γλυκά :)
Ας είναι και πονηρεμένα μπρε :))

Kapetanios said...

Δεν βαριέσαι θαλασσάκι μου.
Πότε Βούδας πότε Κούδας είναι η ζωή μας .
Ίσως αλλιώς να μην είχε και νόημα.
Ελπίζω και εύχομαι να είσαι καλύτερα τώρα.

Kapetanios said...

Μανδαμ D , σε διάβασα το πρωί και η μέρα μου πήγε σχετικά καλά (παράξενο μετά από τόσο γέλιο)
Το χεις λέμε στο αίμα σου το στιχάκι!! :))
( για τον Τσίπρα δεν λέω τίποτες ακόμη, παρά περιμένω )
Καληνύχτα στην Κέρκυρα ( ελπίζω να μην σας βρήκε ο "χαλασμός" του κόσμου για τον οποίο μας έπρηξαν κάτι Αθηναίοι κουτόφραγκοι?)

Kapetanios said...

Ποιήτρια , δεν ξέρω τι θα κάμω με σένα ( που αρχίζεις να με καταλαβαίνεις επικίνδυνα :))
Τον Χριστιανόπουλο δεν τον γνώρισα εγώ, μα όταν είχα έρθει στην Θεσ/νίκη πρώτη φορά (το 79 αν θυμάμαι καλά)έτυχε να νταραβερίζομαι με ανθρώπους που τον ήξεραν και έκαναν παρέα μαζί του.
Το "άσμα" βέβαια, για να μην μπερδέψουμε τον κόσμο, δεν είναι πάνω σε ποίηση του Χριστιανόπουλου αλλά σε στίχους του Γαλανού απ τα "κόκκινα φανάρια"
Ε όχι και ποιητής εγώ!!
Το "πιο πάνω" δικό μου, ναι.
Σκέψεις περισσότερο παρά συναίσθημα μέσα από θύμησες του παρελθόντος. Ένα παρελθόν απ το οποίο μόνο το περίγραμμα έχει μείνει και κάποια μικρή γεύση μοναχά για να μου θυμίζει ότι η ζωή μου δεν ήταν πάντα όπως τώρα!
Μα κι ούτε αργεί πολύ να ξαναγίνει ίδια.
Καληνύχτα :))
( θες πολλά ψωμιά ακόμη για να γίνεις κακιά
άκου εμένα που σε λέω :))

demetrat said...

Την καλημέρα μου στους μετανάστες και ιδιαιτέρως στους βλάχους.
Ο κακάσκημος έχει απόλυτο δίκιο.

''Το κλάμα γίνεται πιο ελαφρύ μόνο με νέο όνειρο.
Τολμάμε όμως να ονειρευτούμε?''

αμα πιστέψουμε πως μας αγαπάνε τολμάμε.
Τόχω λες έ;
Χαίρομαι που σέκανα και γέλασες,και σούφκιασα και τη μέρα.
Γιατί ρε μουρτζούφλη,ποιός στάπε αυτά τα ψέμματα,επειδή έκλαιγε ο ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο;
Α, δε σούπα και το άλλο ,άμα πω καλή κουβέντα γιά άνθρωπο ,του πάνε όλα πρίμα.
Κακή μην πω είναι το πρόβλημα.
Πάλι λύσσα με την Κέρκυρα,
ρε παιδάκι μου πολύ των άκρων είσαι.
Πριν με την κρήτη, σαν το ανέκδοτο με την καμηλοπάρδαλη τόκανες.
Πάντως κοντά ειμαι σχετικά, και χαλασμος οχι δεν έγινε ,αλλά ειχε μια φοβερή παγωνιά στους -8 το βραδυ, αλλά ειχα φροντισει τα φυτάκια μου και όλα καλά.
δ

Orelia said...

δε καταλαβαινω
μαντευω.. :)

το ασμα μου θυμιζει τα θερινα τα σινεμα που πηγαινα με τους γονεις μου
η Πολυ Πανου καθως κι η Χαρουλα Λαμπρακη, αρεσαν πολυ στη μανα μου
ετσι, στα τραπεζια της Κυριακης και των γιορτων, πλειστοι οσοι γυρω γυρω.., αναμεσα στα άλλα.. τα απαγορευμενα.. ακουγα και απο καμια τους... :)

το ασμα ηξερα πως δε βασιζεται σε ποιηση Χριστιανοπουλου(μου τον φερνει βεβαια στομυαλο..), αλλά νομιζα πως ειναι Ακη Πανου
ε, κανω κι εγω λαθη που και που.. :)

οι σκεψεις δεν προδιδουν συναισθημα;

ναι ρε γμτ! δε θελει και πολυ να γινει οπωςπριν.. αν και.. η διαλεκτικη υπαγορευει πως καμια στιγμη δεν επανερχεται ιδια και μεταξυ μας, δικιο εχει

πες μου ποσα ψωμιά θελω και θα τα φαω.. αν ειναι να ετυχω το στοχο..! :)

και το άλλο
πες πες θα το πιστεψω
κι οπως με φωναζεις ετσι, αποδειξεις θα εχουν για τον ηθικο αυτουργο
περι "ποιητριας" οι ..σκεψεις..

αντε!
και του χρονου

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα said...

Αμαν λιμάνια, αμάν καλντερίμια, πωπω, ιδιωτικοποιείται το λιμάνι της Σαλλονίκης και θα μείνουν άνεργοι οι καραβόσκυλοι!

Kapetanios said...

Δήμητρα μας μεγάλη κουβέντα αρχίζεις με το αν μας αγαπάν ή όχι.
Βλέπεις η αγάπη δεν είναι κάτι δεδομένο και αλί σ αυτόν που θα νομίσει κάτι τέτοιο.
Θέλει κόπο και τρόπο η αγάπη , καθημερινά.
Και μετά , δεν είναι μόνο να μας αγαπούν. Το όνειρο θέλει κι άλλους μέσα εκτός από τον εαυτό μας.
Είναι πολλές οι φορές που πονάω περισσότερο βλέποντας γύρω μου παρά μέσα μου.

Kapetanios said...

Ποιήτρια , δεν μαντεύεις, καταλαβαίνεις.
Εάν από μαντεψιά κάποιος πέσει μέσα, δεν του δίνω καμιά σημασία.
Στο σπιτικό μου κάθε μέρα είναι Κυριακή με το τραγούδι που ακούγεται μιας και είναι αδυναμία μας οικογενειακώς :)
Και το μαγικό ξέρεις ποιο είναι?
Ότι παίζει και η κόρη μου πιάνο και μας ακούει όλη η γειτονιά σαν σε συναυλία και όπερα μαζί ένα πράμα :)))
( να σε κάνω εγώ τον Παβαρότι και να μην ξέρεις από που να φύγεις χαχαχαχα)
Προδίδουν μωρέ συναίσθημα οι σκέψεις αλλά ένα συναίσθημα πιο επίπεδο . Όχι μικρό , επίπεδο χωρίς εξάρσεις δηλαδή, σαν σε πίνακα ζωγραφισμένο.
Οι σκέψεις είναι που βγαίνουν πιο ζωντανές μέσα από τις θύμησες του παρελθόντος.
Ενός παρελθόντος που έχουμε βολέψει ( μα ενδεχομένως δεν έχουμε ξεπεράσει τις πληγές του) με τάξη μέσα μας.
Μια "τάξη" που είναι προϋπόθεση για να βγεις από το τούνελ μιας ζωής στα όρια της παραφροσύνης.
Και όταν λέω ότι δεν αργεί να γίνει πάλι έτσι, αυτό εννοώ , γιατί ίδια ακριβώς μέρα στην ζωή μας δεν μπορεί να υπάρξει.
Ο παραλογισμός όμως και η φρίκη της μοναξιάς πάντα ίδια παραμένει.

Kapetanios said...

Σιγά το λιμάνι ρε σκύλε
Και σιγά την ιδιωτικοποίηση δηλαδή που ούτε και αυτήν δεν μπορούμε να κάνουμε σωστά!
Κάποιοι από την Κίνα (!) τις Φιλιππίνες και απ την Αραπιά έδειξαν ενδιαφέρον και μας βλέπω να δίνουμε τον ΣΕΜΠΟ ( σταθμό εμπορευματοκιβωτίων)κοψοχρονιά
Κατά τα άλλα που θα πάει, θα ολοκληρώσουμε κι αυτήν την επέκταση της 6ης προβλήτας στα επόμενα ..... 30 χρόνια και μετά είναι που θα τα κονομήσουμε από τα ενοίκια που θα παίρνουμε !
Πιάσ τ αυγό και κούρευτο δηλαδή!
Α ξέχασα, κάνουν και οι λιμενεργάτες απεργία λέει διεκδικώντας το δικαίωμα να κάνουν ότι γουστάρουν ( για να πιάσει δουλειά κάποιος εκεί μέσα πρέπει να έχει μπάρμπα στην Τορόνη) και έχουμε γεμίσει πλοία αρόδου σε όλο τον Θερμαϊκό κόλπο.
Πήγα μια βόλτα την προηγούμενη Κυριακή ( με ένα μαλεα φίλο που προσπαθεί να με πείσει ντε και καλά να πάρω ιστιοπλοϊκό) και έπρεπε να προσέχουμε μην πέσουμε πάνω σε κανένα πλεούμενο που υπήρχαν όπου κι αν κοίταζες :(((

demetrat said...

Είπα πως ΑΜΑ πιστέψουμε πως μας αγαπάνε,τολμάμε να ονειρευτούμε.
Πουθενά δεν λέω πως η αγάπη είναι κάτι δεδομένο.
Και βέβαια όταν ονειρεύεσαι δεν ονειρεύεσαι τον εαυτό σου , μοναχό του σάν ψυχή στον παράδεισο.
Η αλήθεια είναι πως το όνειρο θέλει και τόλμη και ψυχή.
Δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται.
Και φκιάσε ρε συ και κανα σιντάκι,μόνο η γειτονιά θα σας ακούει;
Μεταξύ μας ,τους άλλους μπορώ να τους φανταστώ να τραγουδάνε.
Εσένα πάλι, μόνο σε σκαλωσιά να φωνάζεις για το γερανάκι να σου ανεβάσει τα τούβλα μπορώ .
δ

Kapetanios said...

Δημητρούλα μ πολλά άρλεκιν θα διάβαζες μικρή με φαίνεται :)
Αυτά τα τόλμη και ψυχή είναι κλισέ εκφράσεις που χρησιμοποιούνται κατά κόρον
Εγώ εάν δεις την φωτογραφία και διαβάσεις αυτά που γράφω θα καταλάβεις ότι δεν μιλώ για τον καθώς πρέπει κόσμο ούτε και για τους ανθρώπους που βίωσαν μια φυσιολογική ( με τις δυσκολίες της φυσικά και αυτή) ζωή αλλά για αυτούς που γεννηθήκαν καταδικασμένοι.
Για τους πεταμένους και τις χωματερές μιλάω που το "όνειρο" είναι κάτι τελείως διαφορετικό( και σχετικά άγνωστο) σαν έννοια
Τα καλντερίμια και τα λιμάνια ποτέ δεν ήταν για τον πολύ κόσμο ( γι αυτό λέει και η Πάνου "όσοι δεν ζήσαν δεν ξέρουν" ).
Κι όταν η ζωή σε χαράζει και σε σημαδεύει για πάντα από τότε που γεννήθηκες δύσκολα, πολύ δύσκολα στήνεις όνειρο που ξεπερνά σε φαντασία την επόμενη- κυριολεκτικά- μέρα σου.
Μα κι όταν καταφέρνεις να περάσεις απέναντι οι θύμισες φτάνουν για να λυπάσαι και να δυστυχείς σκεπτόμενος όλους όσους «έφυγαν» ή άφησες πίσω σου έστω κι αν για σένα η ζωή έχει αλλάξει πρόσωπο «οριστικά και αμετάκλητα»
Η αγάπη των άλλων σε σένα ,σήμερα υπάρχει και αύριο όχι.
Αυτό για μένα ( και να με συγχωρά η χάρη σου) σημαίνει ότι ο άνθρωπος που "επενδύει" το όνειρο του επάνω της αγνοεί βασικά πράγματα.
Ε αυτό ακριβώς είναι και το κύριο συστατικό ενός ονείρου.
Η άγνοια.
Η πραγματική ή η εσκεμμένη.
Για μένα το «όνειρο» πρέπει να βασιστεί σε ένα μόνο πράγμα που μπορείς εσύ να ελέγχεις και να ορίζεις.
Στην αγάπη που έχεις εσύ για τους άλλους.
Τέχνη είναι τ όνειρο και η ευτυχία μπρε και όχι τόλμη και γοητεία :)
( αυτό όμως θέλει μια πάρα πολύ μεγάλη συζήτηση για αυτό και σου είπα ότι ανοίγεις ένα πολύ μεγάλο θέμα :)
Καλημερούδια :)

demetrat said...
This comment has been removed by the author.
demetrat said...

Καλημέρα και σε σένα.
Πρώτα πρώτα για να μη ξεχνιόμαστε.
στην εποχή τη δικιάμανε, μάσκα- χτυποκάρδι- μικρός ήρωας -γκαούρ ταρζάν-καικλασσικά εικονογραφημένα.
Ο,τι καταφέρναμε να δανειστούμε , και το διάβαζε όλη η τάξη.
Με μία έννοια θα μπορούσες να πεις και άρλεκιν τον Ξενόπουλο που αγόραζε ο πατέρας μου απ το δοσά.
Επειδή δεν δούλεψε κανείς άλλος απ την οικογένεια ,εκτός απ τον παππού, στου λιμανιού το μέσα μέρος,δε σημαίνει πως έχουμε χάσει την πατέντα να θυμόμαστε και μεις.
Απλώς δεν το κλαίμε τόσο πολύ.
Το παλαίψαμε να ονειρευτουμε και να σηκωθουμε.
Και ναι είναι μεγάλη κουβέντα που ανοίγουμε, αλλά σιγά τώρα, οι κουβέντες για να ανοίγονται είναι.
Λοιπον ξέρεις τι έμαθα εγώ;
πως το δικαίωμα στο όνειρο, στο όποιο όνειρο αφού το θες έτσι, κατακτιέται, δε χαρίζεται.
Και βέβαια πρέπει να έχεις μάθει την τέχνη του ονειρου απο μικρο παιδι βλέποντας τους δικούς σου να παλεύουν να το βρουν.
Αυτό δε σημαίνει πως όταν σε αγαπάνε δεν κάνεις πιο ανθισμένα όνειρα.

Orelia said...

βρε μπαγασα!
συμφωνησαμε ενδιαμεσως εστω;!!!!!;
να γιατι σειεται αυτη η σεισμογεννη γης...

αντε!
καλο απογευμα Παβαροτι!

αερικο said...

Καπτεν
Το ξερα εγω οτι εκρυβες ενα ποιητη μεσα σου απο τοτε που μου λεγες τα διστιχα του τυπου "περνώ απ το παραθυρι σου και τηγανιζεις ψαρια,
δωσε μου ενα κεφτε, τι ωραια που ειναι η ανοιξη! "
:-))))