Και γω χαράματα σωστά μες τα Χανιά πλανιέμαι

να ‘ναι η αλήθεια που πονά ή μήπως και γελιέμαι

η πόλη ετούτη με ξεχνά με βρίζει μ’ απαρνιέται

κι ύστερα γόησσα γλυκιά με τα φιλιά μετριέται

Κάτι απ’ το χρώμα τ’ ουρανού του γαλανού

να κλέψεις μόνο

κάτι απ’ τις νότες μιας βραδιάς κι ο έρωτας

σε φτάνει ως τον πόνο

Κάτω απ’ του φάρου το θολό

το αρχαίο ετούτο βλέμμα

πρώτο φιλί, πρώτη αγκαλιά

κι αγάπης πρώτο ψέμα

Ψαρουδάκης Γιάννης