Είναι μια ώρα δύσκολη...... (2)
"Ν’ αγαπάς και να μην αγαπιέσαι
τι καημός τι καημός"
Μεγάλος, είναι αλήθεια!!
Τι γίνεται όμως όταν αυτός που "δεν αγαπά" είσαι εσύ ? Όταν ο άλλος είναι αυτός που κρέμεται από τα χείλη σου και είναι έτοιμος να σου χαρίσει τα πάντα μόνο με ένα σου χάδι?
Πολύ σημαντικό το να σε αγαπούν, το δικαίωμα να αγαπήσεις όμως το ίδιο σημαντικό και αυτό!
ΑΓΑΠΗ
Και τι σημαίνει αγάπη τελικά σε ένα παντρεμένο ζευγάρι? Γράφω "παντρεμένο ζευγάρι" γιατί έχω την αίσθηση ότι η "αγάπη" εμπεριέχει και άλλες πτυχές μέσα σε ένα γάμο απ ότι σε έναν δεσμό .
Σύζυγος, εραστής , πατέρας, φίλος, είναι ρόλοι που όλοι μαζί αλλά και ο καθένας ξεχωριστά πρέπει να συνάδουν στην δημιουργία , στην ύπαρξη αλλά και στην συνέχεια μιας αγάπης. Δεν είναι σαφές μέσα -μου έστω και μετά από 15 και βάλε χρόνια έγγαμου βίου-ποιος από τους παραπάνω ρόλους στην περίπτωση που υπολείπεται σηματοδοτεί και το τέλος ενός γάμου. Σίγουρα υπάρχει, πρέπει να υπάρχει μία τελεία , ένα όριο , ένα στάνταρ , κάτω από το οποίο επιβάλεται να πάρει τέλος.. Όλοι μας ξέρουμε όμως ότι τα όρια μας αυξομειώνονται ανάλογα με την συναισθηματική μας κατάσταση. Δεν είναι απολύτως ορατά ούτως ώστε να διακόπτουμε αυτόματα την σχέση μας πέραν αυτών. Θέλει λοιπόν μια ιδιαίτερη προσοχή στο τι νομίζουμε ότι νιώθουμε κάθε φορά .
ΕΡΩΤΑΣ .
Μιλώ για την ερωτική επαφή ενός ζευγαριού και όχι για την ερμηνεία μέσω μιας φιλοσοφικής και μόνο προσέγγισης. Μια έννοια που ο παράγοντας "σώμα" έχει το ίδιο ειδικό βάρος με τον παράγοντα "πνεύμα" . Σταματώ εδώ ( πρέπει να δουλέψουμε και "λίγο") και συνεχίζω αργότερα.
12 comments:
Δεν είμαι ειδική να απαντήσω γιατί δεν παντρεύτηκα ποτέ. Ωστόσο υπάρχουν διάφορες θεωρίες που μιλάνε περί ορμονών που κρατάνε τη σωματική σχέση στα όρια της τριετίας και άλλες που μιλάνε περί αιωνιότητας... Δεν ξέρω τι ισχύει, αλλά ένα πράγμα έχω κατανοήσει από τη συνύπαρξη μου με ανθρώπους: Πως όταν κάποια στιγμή της ζωής σου δεν τα πας καλά με τον ίδιο σου τον εαυτό αυτό βγαίνει και απέναντι στο σύντροφο. Κι επειδή κατά κανόνα είναι δύσκολο να παραδεχθείς πως πρώτα και κύρια τον εαυτό σου δεν αγαπάς προτιμάς να προβάλεις αυτή την έλειψη αγάπης απέναντι στο σύντροφο. Κατά κανόνα υπάρχουν συγκρούσεις, βαρεμάρα και όλα τα παρεπόμενα με τους άλλους όταν πρώτα και κύρια δεν τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας. Αν τα πάμε καλά με αυτόν και παρόλα αυτά προκύπτει ότι δεν επιθυμούμε άλλο να είμαστε με έναν άνθρωπο νομίζω πως κατά κανόνα υπάρχει δυνατότητα και για μία ομαλή διάλυση της συμβίωσης που ίσως γλιτώνει από τραύματα και τα παιδιά. Βέβαια όπως σημείωσα και στην αρχή δεν έχω προσωπική εμπειρία, αλλά σαν έξωθεν παρατηρητής αυτά έχω διαπιστώσει. Δεν ξέρω αν σε βοηθώ καθόλου. Αυτά και καλό βράδυ και ευχαριστώ που με τίμησες με σύνδεσμο στη σελίδα σου. Θα ανταποδώσω.
Συμφωνούμε απόλυτα στο δεύτερο σχόλιο που άφησες. Καληνύχτα
coolplatanos ...η άποψη σου για τις αναταράξεις που προκαλεί μια κακή σχέση με τον εαυτό μας με βρίσκει απολύτως σύμφωνο! Μήπως όμως δεν θα έπρεπε να είμαστε μόνο ο εαυτός μας μέσα σε ένα γάμο? Ποιο είναι το μερτικό που μας αναλογεί σε μια 4τραμελή πχ οικογένεια? Μήπως η "εύκολη" ( λόγω άγνοιας) λύση του διαζυγίου μας μειώνει κατά κάποιον τρόπο τις αντοχές μας ή την υπομονή μας αν θέλεις να δώσουμε λίγο χρόνο παραπάνω στον εαυτό μας αλλά και τους γύρω μας περιμένοντας την καλύτερη ημέρα? Και πόσος είναι αυτός ο χρόνος με δεδομένο ότι η ζωή μας δεν είναι δα και ιδιαίτερα μεγάλη. Παιδιά χωρίς τραύματα από ένα χωρισμό δεν υπάρχουν. Ούτε και εμείς βγαίνουμε αλώβητοι από μια τέτοια ιστορία. Το ...λιγότερο κακό πάμε να εξασφαλίσουμε.
Πόσοι άραγε δεύτεροι γάμοι είχαν καλύτερη τύχη από τους πρώτους. Και με δεδομένο μάλιστα ότι ξεκινούν με αρκετά μεγάλα ντεζαβανταζ ποιο είναι το "καλύτερο" που θα μπορούσε να περιμένει κάποιος , η έλλειψη του οποίου μας οδηγεί στον χωρισμό στον πρώτο μας γάμο? Μήπως ,λέω μήπως αντις να τοποθετήσουμε τον πήχη ποιο ψηλά σε σχέση με αυτό που είχαμε και το αφήσαμε , τελικά βολευόμαστε και με λιγότερα την επόμενη φορά?
Αυτές οι άτιμες οι ορμόνες μήπως είναι και οι μόνες ρε γμτ τελικά που μας κάνουν να ανεχόμαστε ευχάριστα τα κουσούρια του άλλου ? Που με την απομάκρυνση τους σηματοδοτούν την αρχή του τέλους μιας όμορφης εικόνας που είχαμε σχηματίσει για τον- την σύντροφό μας?
Μάλλον παρεξήγησες αυτό που είπα ή εγώ δεν εκφράστηκα έτσι που να γίνω κατανοηγή. Δεν θεωρώ ότι θα πρέπει να είμαστε μόνο ο εαυτός μας μέσα στη σχέση, αλλά ότι το πρόβλημα ξεκινά επειδή δεν τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας και επειδή δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε προτιμάμε να πούμε ότι πλέον δεν μας καλύπτει ο σύντροφός μας.
Παιδιά χωρίς τραύματα από χωρισμούς ίσως πράγματι να μην υπάρχουν, όπως όμως δεν υπάρχουν και άνθρωποι χωρίς τραύματα στη ζωή με ή χωρίς χωρισμένους γονείς.
Εννοούσα όμως πως τα τραύματα είναι τέτοια που είναι διαχειρίσιμα όταν ο χωρισμός γίνει με ωριμότητα από τους μεγάλους και δεν εμπλέξουν στις συγκρούσεις τα παιδιά.
Από εκεί και μετά και το παιδί έχει τη δική του ιδιοσυγκρασία που καθορίζει πώς θα αντιδράσει σε κάθε γεγονός της ζωής ή πιο συγκεκριμένα στο χωρισμό των γονιών του.
Ο γονιός έχει μεν τεράστια ευθύνη απέναντι στο παιδί και δεν πρέπει να αποφασίσει ελαφρά τη καρδία, αλλά από την άλλη αν παραμένει συμβατικά σε μία δυσαρμονική σχέση μπορεί να δημιουργήσει στο παιδί χειρότερα προβλήματα.
Και το λέω από ιδίαν πείραν... Η σχέση των γονιών μου χωρίς να ήταν ποτέ έντονα συγκρουσιακή εντούτοις έπασχε από συμβατικότητα. Ηταν από αυτές που κάποτε γίνονταν με προξενιά με όλα τα σχετικά αρνητικά παρεπόμενα.
Οχι όλες γιατί και σχέσεις από προξενιά έχουν βγει από καλές έως πολύ καλές, αρμονικές και ευτυχισμένες.
Ομως λίγο η συμβατικότητα, λίγο η δική μου ιδιοσυγκρασία με καλπάζουσες παιδικές φαντασιώσεις με οδήγησαν ως τα 30 μου να θεωρώ πως ήμουν τόσο προβληματική, εξαιτίας της σχέσης των γονιών μου, που δεν ήθελα να αφήσω "σπόρο από μένα πίσω μου" και ήταν ένας από τους πολύ σημαντικούς λόγους που δεν παντρεύτηκα. Δεν πίστευα στο γάμο.
Τώρα πια έχω αναθεωρήσει και έχω κατανοήσει πως το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η σχέση των γονιών μου που με έκανε να σκέφτομαι έτσι, αλλά και η δική μου οπτική στα πράγματα και μία σειρά κοινωνικοί παράγοντες.
Με όλα αυτά θέλω να πω ότι οι γονείς δεν πρέπει να έχουν την ψευδαίσθηση πως καθορίζουν απόλυτα το πως θα εισπράξει ένα παιδί τα γεγονότα.
Υπάρχουν παιδιά που έχουν ζήσει σε πολύ χειρότερες ως εγκληματικές συνθήκες και βγαίνουν αλώβητα και υπάρχουν παιδιά που μπορεί "να τα έχουν όλα" και βγαίνουν με τραύματα.
Νομίζω πως αυτό με τα τραύματα είναι και λίγο υπερβολή που έχει προκύψει μετά την άνθιση της ψυχιατρικής. Δεν την αμφισβητώ, την έχω χρησιμοποιήσει ως εργαλείο, αλλά χρειάζεται και εκεί μέτρο στο τι θα λάβουμε υπόψη.
Από την άλλη σήμερα είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι δεν έχουν καθόλου υπομονή να παλέψουν για τη σχέση τους και με πολύ ευκολία τη διαλύουν. Αυτό συμβαίνει νομίζω επειδή κάποια πράγματα έχουν αλλάξει κοινωνικά και επιτρέπουν αυτή την ευκολία, χωρίς να το θεωρώ αυτό μόνο θετική εξέλιξη...
Επίσης κάποιος που κάνει δεύτερο γάμο δεν είναι ότι "βολεύεται με λιγότερα", αλλά ότι σίγουρα έχει διδαχτεί κάποια πράγματα από τα λάθη στην πρώτη του σχέση και μαθαίνει να είναι περισσότερο διαλλακτικός, ανεκτικός, υπομονετικός κλπ. Αν δεν έχει διδαχθεί θα χρειαστεί να "επαναλάβει το μάθημα"...
Οσο για τις ορμόνες τις ανέφερα πληροφοριακά, αλλά στο βαθμό που γνωρίζω πέντε πραγματάκια θεωρώ πως δεν είναι τόσο απλό όσο ισχυρίζονται αυτοί που κάνουν τις έρευνες.
Μην ξεχνάς ότι σήμερα είναι τόσο τεράστια η συσσώρευση γνώσεων που ένας επιστήμονας είναι αδύνατο να γνωρίζει τι γίνεται σε όλους τους υπόλοιπους τομείς.
Ετσι κάποιος μελετάει π.χ. τι ρόλο παίζουν οι ορμόνες και αγνοεί -αναγκαστικά λόγω του όγκου των δεδομένων- και δεν λαμβάνει υπόψη ένα εκατομμύριο άλλους παράγοντες... εφόσον η επιστήμη πλέον είναι το άκρον άωτον της εξειδίκευσης και του κατακερματισμού του αντικειμένου που μελετά.
Αν διαβάσεις ένα από τα κείμενα μου με τίτλο "Κοιτάζω στον καθρέφτη μου και δεν μ' αναγνωρίζω" στη σελίδα μου http://eidisis-sxolia.blogspot.com θα καταλάβεις τι εννοώ.
Επειτα ο άνθρωπος σήμερα χρησιμοποιεί τόσα αρώματα, αποσμητικά και διάφορα άλλα είδη καλλωπισμού που αμφιβάλλω αν μένει κάτι από τη φυσική οσμή ή εκπομπή ορμονών...
Πέρα από αυτό η παραγωγή ορμονών σχετίζεται με εγκεφαλικό κέντρο (μάλλον η υπόφυση είναι το κέντρο που ελέγχει όλα τα άλλα "όργανα" παραγωγής ορμονών) που επηρεάζεται από συναισθήματα, αν θυμάμαι καλά. Τα συναισθήματα με τη σειρά τους επηρεάζονται από την οπτική μας στα πράγματα καθώς και τον τρόπο που τα ερμηνεύουμε και καταλήγουμε σε λογικά συμπεράσματα που μας δημιουργούν με τη σειρά τους συναισθήματα και ξανά μανά τα συναισθήματα παράγουν ορμόνες και μας βάζουν σε νέες σκέψεις κάνουμε νέο κοσκίνισμα με τη λογική κλπ, κλπ.
Με λίγα λόγια (ξέρω ότι είμαι υπερβολικά φλύαρη...) ο άνθρωπος και οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι τόσο απλές όσο ανάμεσα σε δύο ζώα που όταν είναι η φάση του οίστρου σμίγουν σεξουαλικά. Αν ήταν έτσι θα κάναμε σεξ και εμείς μόνο για αναπαραγωγή...
Ομως ας μη σε πρήζω άλλο. Σημασία έχει πως πράγματι κάποιος, και κατά τη δική μου γνώμη, δεν θα πρέπει να πετάει εύκολα μία σχέση, αλλά να δίνει μάχη γι' αυτήν, με ή χωρίς παιδιά. Και μόνο όταν έχει εξαντλήσει όλες του τις προσπάθειες να φύγει από αυτήν.
Διότι αν παρατηρήσεις οι άνθρωποι που παραιτούνται εύκολα από μία σχέση παραιτούνται εύκολα και από πάρα πολλά άλλα πράγματα στη ζωή τους... Η σχέση που χτίζουμε με τους άλλους είναι η σχέση που έχουμε χτίσει με τον εαυτό μας τον ίδιο. Δεν ξέρω αν από όλα αυτά που έχω αναφέρει καταφέρνω να σου καταστήσω σαφές αυτό το τελευταίο... Αυτά και καλό βράδυ
Συμφωνώντας σχεδόν απόλυτα με την παραπάνω τοποθέτηση σου συνεχίζω..
coolplatanos said... "Η σχέση που χτίζουμε με τους άλλους είναι η σχέση που έχουμε χτίσει με τον εαυτό μας τον ίδιο"...
...γνωρίζοντας βεβαίως ότι το "χτίσιμο" δεν σταματά ποτέ! Το ότι τα είχαμε βρει κάποτε με τον εαυτό μας ή τα έχουμε βρει αν θες στην παρούσα στιγμή δεν σημαίνει απαραίτητα ότι το ίδιο θα συμβαίνει και ες αεί! Αυτό που είμαστε σήμερα ποτέ δεν είναι ίδιο με αυτό που θα είμαστε αύριο. Διαφοροποιούμαστε μέρα με την ημέρα ανάλογα με τις εμπειρίες που καταγράφονται μέσα μας. Εμπειρίες που μετατρέπονται σε πληροφορίες που με την σειρά τους δημιουργούν νέα δεδομένα, βάσει των οποίων διαρκώς επανατοποθετούμαστε στον χώρο και στον χρόνο. Οι ανάγκες του χθες παύουν και στην θέση τους εμφανίζονται άλλες.
Τελικά ξέρεις ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα? Η γνώση !! Τείνω να πιστέψω ότι η αποφασιστικότητα είναι αντιστρόφως ανάλογη της γνώσης μας! Όσα πιο πολλά "ξέρουμε" τόσο λιγότερη αποφασιστικότητα δείχνουμε σε θέματα που μας αφορούν. Θυμίζω ότι η αποφασιστικότητα είναι παράγοντας που επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την έκβαση μιας προσπάθειας.
Η γνώση είναι αυτή που μας οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερους συμβιβασμούς και παραχωρήσεις. Ποιο όμως είναι το αποτέλεσμα των παραχωρήσεων και των συμβιβασμών? Η "εύκολη" διατήρηση μιας σχέσης και η αποφυγή αντιπαραθέσεων, συγκρούσεων και εντάσεων είναι το αποτέλεσμα! Δηλαδή μια ευθεία γραμμή στην καθημερινότητα μας. Από την οποία καθημερινότητα λείπουν οι μεγάλες δόσεις λύπης αλλά συνάμα και χαράς!! Φαύλος κύκλος δηλαδή.
Καλή νύχτα και σε σένα.
ας αφήσω και εγώ κάποια ταπεινά σχόλια και ερωτήματα στην παρέα σας...
Καπετάνιε, κόστος υπάρχει σε έναν χωρισμό, αλλά υπάρχει ακόμα και στην "σχέση" στην οποία συνειδητά αποφασίζεις να μείνεις. Αυτό που θα πρέπει λοιπόν να σκεφτείς είναι ποιό κόστος θα σου στοιχίσει λιγότερο! Και ενώ ξέρεις το κόστος του να μείνεις, φοβάσαι απλά για το κόστος του να φύγεις. Έχεις μόνο μια ιδέα του τι σημαίνει να φύγω. Έχεις ακούσει από τους γύρω σου τι σημαίνει να χωρίζεις, ποια είναι τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσεις (στο περίπου)και διάφορα τέτοια σχετικά. Όμως μόνο αν το κάνεις θα ξέρεις και πραγματικά πια πως είναι.Ίσως αυτός ο ενδοιασμός είναι που μας κρατάει καμιά φορά πίσω.
Μου έρχεται στο μυαλό η εξής φράση για το γάμο, που λέγεται χαριτωμένα μερικές φορές, "δεν ήξερες, δεν ρώταγες;" Ξέρουμε ότι ο γάμος μπορεί να έχει βάσανα και προβλήματα, ωστόσο όμως αρκετοί είναι ακόμα αυτοί που το κάνουν αυτό το βήμα. Ελπίζεις όμως οτι όταν τα προβλήματα και οι διαφωνίες θα αρχίσουν να εμφανίζονται, με λίγη καλή θέληση και με πολύ δουλειά ή με πολύ καλή θέληση και λίγη δουλειά, θα καταφέρεις να αφήσεις πίσω σου τα κακώς κείμενα.
Τι γίνεται όμως όταν ο ένας από τους δυο δεν βλέπει τι συμβαίνει, είτε γιατί δεν θέλει, είτε γιατί απλά δεν έχει μάθει να βλέπει;
Και αν έχεις προσπαθήσει τόσο να κάνεις τον άλλον να δεί, αλλά παρόλο αυτά εξακολουθείς να έχεις έναν τοίχο απέναντί σου;
Πολύ σωστά ειπώθηκε το " ...μαζί και ο καθένας χωριστά...". Πρέπει να δουλεύεις μια σχέση μόνος σου, αλλά και μαζί. Πες μου όμως τι μπορείς να κάνεις όταν το άλλο μέρος δεν δουλεύει, παρόλες τις προσπάθειες που έχεις κάνει... Όταν υπάρχει μια στενομυαλιά στον τρόπο που ακούμε, που αφομοιώνουμε, που κινούμαστε, που εν τέλει εκφράζουμε μία άποψη...
Αυτά τα ολίγα προς το παρών και θα επανέλθω
Ο Διαβάτης Του Πελάγους
Η γνώση πράγματι σε ένα βαθμό περιπλέκει τα πράγματα, ενώ με το συναίσθημα και το ένστικτο λειτουργούμε πιο αυθόρμητα. Η μαστοριά, λοιπόν, που δεν υποστηρίζω πως την έχω κατακτήσει, είναι ο συνδυασμός και των τριών και οδηγεί στη σοφία για τη ζωή συνολικότερα.
Και δεν διαφωνώ ότι είμαστε είδος υπό διαρκή διαμόρφωση, δεν φτιάξαμε μία φορά τον εαυτό και πάει, αλλά υπάρχει ωστόσο ένας κεντρικός πυρήνας, ένα σενάριο ζωής, μία ιδιοσυγκρασία πάνω στην οποία υφαίνουμε την διαρκή αλλαγή μας. Για αυτό το βασικό οικοδόμημα μιλάω σαν σχέση που έχουμε χτίσει με τον εαυτό μας.
Και φυσικά αν εμείς γκρεμίσουμε και ξαναχτίσουμε αυτό το οικοδόμημα από την αρχή και ο άλλος αρνείται να μας ακολουθήσει εκεί ζορίζουν τα πράγματα αν λείπουν όλα τα υπόλοιπα: συναισθήματα, έλξη κλπ
Πάντως οι σχέσεις, κακά τα ψέμματα, όπως και όλα τα ουσιαστικά πράγματα στη ζωή δεν αναλύονται με λόγια και λογική. Οποιος πρόκειται να χωρίσει ας ρωτήσει βαθιά την καρδούλα του και την ψυχούλα του τι αληθινά θα τον έκανε ευτυχισμένο. Οταν είσαι δυστυχής κάνεις και τους άλλους γύρω σου δυστυχείς, είτε αυτά είναι παιδιά, είτε είναι σύντροφος.
Εγώ είμαι και λίγο παρορμητική και αν ασφυκτιούσα σε μία σχέση ομολογώ πως δεν θα υπολόγιζα τίποτα γιατί για το μόνο θέμα που θεωρώ πως θα δώσω λόγο σε ένα απολογισμό ζωής θα είναι για τον εαυτό μου.
Είχα ακούσει κάποτε μία ιστορία για ένα τύπο που πήγε να ληστέψει κάποιον στο δρόμο και τον ρωτά αυτός που δέχθηκε την επίθεση: Για ποιο λόγο το κάνεις αυτό άνθρωπέ μου; Και εκείνος απαντά: Μα για τα παιδιά μου και την οικογένεια μου που πεινάνε.
Οπότε ο άλλος του λέει: Δέσε με και άφησε με εδώ και πήγαινε ρώτα έναν έναν στην οικογένεια σου αν κάποιος από όλους θα δεχθεί να υποστεί την τιμωρία που θα σου επιβληθεί στην περίπτωση που σε πιάσουν και αν σου πουν ναι, τότε έλα πάλι πίσω να με ληστέψεις.
Πράγματι εκείνος πάει πίσω και ρωτά τη γυναίκα του, τον πατέρα του, τα παιδιά του άλλα όλοι αρνούνται ότι θα δέχονταν να τιμωρηθούν στη θέση του για τις πράξεις του, παρόλο που επωφελούνταν από τη λεία της ληστείας...
Επομένως μόνο τα επιχειρήματα του τύπου "το κάνω για τα παιδιά..." είναι μάλλον άλλοθι... Αν κάποιος μένει σε μία σχέση επειδή η καρδιά του του λέει να το κάνει για τα παιδιά, αλλά δεν βαρυγκομά τότε οκ. Αλλά αν το κάνει για τα παιδιά για να περιμένει αργότερα ανταπόδωση για τη δική του στερημένη ζωή τότε καλύτερα να χωρίσει...
Και με αυτά που λέω συμφωνώ και με τον ανώνυμο που λέει περιληπτικά αυτό που λέω και παραπάνω: Αν ο άλλος δεν συμμετέχει στο να σωθεί μία σχέση για οποιουσδήποτε λόγους τι κάνεις; Πραγματικά δεν μπορείς να κάνεις κάτι, απλά δέχεσαι το τέλος της.
coolplatanos συμφωνώ ότι σε καμία περίπτωση για αυτά που κάνουμε στη ζωή μας δεν πρέπει να περιμένουμε ή να επιθυμούμε ανταπόκριση από οποιονδήποτε. Κάνουμε αυτά που θέλουμε να κάνουμε γιατί μας εκφράζουν και μας καλύπτουν. Βεβαίως και κάνουμε και πράγματα τα οποία νομίζουμε οτι μας αρέσουν ή μας καλύπτουν γενικότερα. Και αυτό είναι λίγο κακό! ή μπορεί και καλό καμιά φορά. Εξαρτάται το αποτέλεσμα. Η εμπειρία, η πείρα, η γνώση, η σοφία και άλλα παρεμφερή έρχονται ή αποκτούνται όταν κάνουμε και λάθη. Το ζητούμενο είναι να μην κάνουμε τραγικά λάθη τα οποία έρχεται η στιγμή για να πληρώσουμε και να λογοδοτήσουμε, αν θέλεις. Σαφώς και η απόφαση του χωρισμού και όταν υπάρχουν μάλιστα και παιδιά στη μέση, δεν πρέπει να είναι με γνώμονα μιας επιθυμούμενης ανταπόκρισης από αυτά. Φοβάσαι όμως ότι ίσως αύριο μπορεί να σου ρίξουν ευθύνη για αυτήν σου την απόφαση. Θα μου πεις ίσως οτι ο τρόπος που θα περάσεις ένα διαζύγιο ή γενικότερα η στάση ζωής σου να μην αφήσουν περιθώρια για τέτοια ενδεχόμενα δράματα. Και θα συμφωνήσω!
Ο Διαβάτης Του Πελάγους
Ο Διαβάτης Του Πελάγους said... "Φοβάσαι όμως ότι ίσως αύριο μπορεί να σου ρίξουν ευθύνη για αυτήν σου την απόφαση"
Και σε αυτό το σημείο είναι που ενώ για τον επόμενο σύντροφο ( από άποψης απαιτήσεων σε σχέση με τον εαυτό μας) ο πήχης είναι σίγουρο ότι θα πέσει χαμηλά , επιβάλετε σε ότι έχει να κάνει με εμάς να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων.
Εδώ είναι που πρέπει ο εαυτούλης μας να περιορίσει σημαντικά της απαιτήσεις του και να δοθεί σχεδόν ολοκληρωτικά στα παιδιά μας. Και σε ρωτώ: ποιος είναι έτοιμος να θυσιάσει τον εαυτό του και όλα εκείνα που για χάρη τους χώρισε μόνο και μόνο για να καλύψει τις ανάγκες των παιδιών του ....επί δύο , ανάγκες που ο ίδιος δημιούργησε?
Τα παραδείγματα γωνιών που δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων πολλά, πάρα πολλά θα έλεγα. Μανάδων και πατεράδων. Γεμάτος είναι ο κόσμος που στο όνομα του "μεγάλου έρωτα" είναι έτοιμος να διαπραγματευτεί ακόμη και την σχέση με τα παιδιά του. Σχέση που θα πρέπει να διαφυλαχτεί πάση θυσία σε βάθος χρόνου ανεξάρτητα τις "ανάγκες" μας. Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και στην περίπτωση διατήρησης του γάμου , μόνο που εκεί μπορείς να διατηρήσεις κάποιες ισορροπίες( σε σχέση με τα παιδιά πάντα) με λιγότερη προσπάθεια. Τουλάχιστον αποφεύγεις τα παιδιά να γίνουν πεδίο διαμάχης και αντιπαραθέσεων. Σίγουρα τα προβλήματα ενός διαζυγίου δεν είναι αξεπέραστα. Έχω χωρίσει πριν καμιά 15 χρόνια και αυτή την στιγμή εάν ξαναγυρνούσα τον χρόνο πίσω πάλι το ίδιο θα έκανα.
Θέλει όμως ξεκάθαρες σκέψεις και ειλικρινή στάση απέναντι στον εαυτό μας πριν κάνουμε το οποιοδήποτε βήμα. Να γνωρίζουμε έστω και στο περίπου τι πάμε να κάνουμε και πως θα διαμορφωθεί η ζωή μας από εκεί και πέρα!
Η ζωή για όλα έχει τιμήματα διαβάτη του πελάγους. Κρίνουμε ποια είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε. Δεν γίνεται να τα έχουμε όλα τακτοποημένα πάντα. Καπετάνιε σίγουρα θα πρέπει να ξέρεις τι θέλεις. Δεν θα συμφωνήσω για τις "εκπτώσεις" στη δεύτερη επιλγογή μετά από χωρισμό. Εξαρτάται από τον άνθρωπό και έχω ζωντανά παραδείγματα και το λέω όπου η δεύτερη επιλογή ήταν σαφώς ανώτερη από την πρώτη και τα παιδιά ισορροπημένα... μέσα στη νέα σχέση
coolplatanos .. δεν θα διαφωνήσω στο γεγονός της ύπαρξης ζωντανών παραδειγμάτων, όπου η δεύτερη επιλογή ήταν σαφώς ανώτερη από την πρώτη , με τα παιδιά να μεγαλώνουν σε ένα υγιές περιβάλλον. Πώς θα μπορούσα άλλωστε!! Όπως έγραψα και παραπάνω και εγώ ανήκω σε αυτήν την μερίδα των ανθρώπων που ευτύχησαν να ζήσουν αλλά και να ζουν σε μια οικογένεια κατά πως την ονειρεύονταν πάντα! Δυστυχώς όμως δεν μπορώ και να κλείσω τα μάτια σε αυτά που διαδραματίζονται γύρω μου.
Και η Ελληνική κοινωνία , είναι γεμάτη από άρρωστες καταστάσεις.
Καταστάσεις από τις οποίες οι μόνοι χαμένοι( χωρίς να έχουν καμία συμμετοχή) είναι τα παιδιά.
Θέλει λοιπόν μεγάλη προσοχή και προπαντός όχι βιασύνη ! Ο χρόνος διαστέλλεται σημαντικά όταν βρισκόμαστε στην δύνη των γεγονότων και χρειάζεται να μπορούμε να αποστασιοποιούμαστε για να έχουμε τον χρόνο να σκεφτούμε ψύχραιμα και να ζυγίσουμε τα πράγματα σωστά. Εφόσον υπάρξει μια τέτοια διαδικασία , και εφόσον επαναλαμβάνω σταθούμε με ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μας τότε είμαι σίγουρος ότι μόνο θετικά μπορούν να κυλήσουν τα πράγματα από εκεί και πέρα.
Συμφωνώ σε αυτά που λες στο τελευταίο σχόλιο
Post a Comment